มดเจอเครื่องมือย้อนเวลาเมื่อวานตอนเย็น มันไม่ใช่ลิ้นชักที่โดราเอมอนพาโนปิตะไปเปลี่ยนอดีต แต่มันคือจดหมาย และโปสการ์ดที่มดได้รับตลอด 4 ปีที่อยู่ที่นี่

แม้มันไม่สามารถย้อนเวลาไปช่วงนั้นของเราได้ แต่มันย้อนไปยังช่วงเวลาของคนที่ส่งมาหาเราได้ และหากข้อความเหล่านั้นโยงใยพัวพันมาถึงเรา มันก็ทำให้เราดึงเวลาของเราขึ้นมาได้ด้วยเหมือนกัน

มีทั้งเรื่องดี เรื่องเศร้า น้อยอกน้อยใจ เรื่องเล่าทั่วไป ชีวิตตกต่ำ ชีวิตรุ่งเรือง ช่วงเวลาที่รวมหัวกัน ช่วงเวลาที่แตกกระสานซ่านเซ็น และก็ทำให้เรานึกถึงคนบางคนที่ตอนนี้หายไปจากชีวิต เช่นกันทำให้นึกถึงว่าทำไมบางคนที่ตอนนี้งอกเข้ามาในชีวิต

เรื่องรักสารพัดของเพื่อนคนหนึ่งที่สามารถเอามาเขียนเป็นนิยายได้หลายร้อยตอนก็อยู่ในนั้น ความพยายามในความรักของเพื่อนอีกคนหนึ่งกลับมาตรงกับเพื่อนอีกคนหนึ่งโดยทั้งสองคนไม่รู้จักกัน ความรักความห่วงใยของคุณยายที่มีต่อหลานและรวมไปถึงเรื่องซุบซิบในครอบครัวที่ update ทุก ๆ ครึ่งเดือน แม้เพื่อนบางคนไม่ชอบขีดชอบเขียน แต่ก็เลือกโปสการ์ดใบสวยแล้วเขียนตัวโต ๆ ว่า “คิดถึง” ความหมายอยู่ในตัวอักษรสามสี่ตัวนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

มดมีกล่องอยู่อีกใบ สะสมโปสการ์ดสวย ๆ ไว้เป็นร้อย นึกเสียดายที่มันไม่มีคุณค่าอะไรมากไปกว่าเศษกระดาษที่นอนซ้อนกันอยู่ในกล่อง วันนี้จะหยิบออกมาส่งเป็นเครื่องมือย้อนเวลาไปสู่อนาคต ส่งความรู้สึกทั้งหลายในวันนี้ เพื่อจะให้มันเป็น time machine ในวันหน้า ถ้าใครคนนั้นยังรักษาเครื่องมือย้อนเวลานี้ไว้ในวันนั้น

Mod-x

Share on Facebook

This entry was posted on Thursday, November 1st, 2007 at 4:14 am and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.